صنایع دستی

 صنایع‌دستی چهارمحال و بختیاری

صنایع دستی چهار محال و بختیاری ویژگی‌ها و مختصاتی دارد که با انواع تولیدات مشابه به دست دیگران قابل تمیز دادن است.

صنایع دستی شهرستان شهرکرد

نمدمالی و کلاه مالی

نمدمالی از ابتدایی‌ترین شیوه‌های تولید زیرانداز، پای‌پوش و لباس بوده که بشر به ان دست یافته است.

ماده اولیه نمد از پشم بوده که در اثر رطوبت و فشار در هم تنیده شده است،

کلاه نمدی، زیرانداز، جلیقه، شنل، زیرمنقلی، کیف، کفش و پوشش اسب

از جمله کاربردهایی است که برای نمد وجود دارد .

قفل‌سازی

تولید قفل‌های سنتی در استان چهارمحال و بختیاری در چالشتر از مناطق غرب

شهرستان شهرکرد از دیرباز رواج داشته و توسط هنرمندان زبردست این منطقه تولید می‌شود .

[caption id="attachment_50984" align="aligncenter" width="640"] صنایع دستی چهار محال و بختیاری[/caption]

صنایع دستی شهرستان سامان

شهرستان سامان یکی از کانون‌های صنایع دستی استان محسوب می‌شود

که در آن بافته‌های داری به ویژه گلیم به عنوان شاخص‌ترین مصنوعات صنایع دستی مطرح است .

این شهرستان در حوزه تولید صنایع دستی مذهبی و تنورهای سنتی فعالیت دارد،

در این شهرستان رشته‌های علامت‌سازی، علم‌سازی، ضریح‌سازی و ... رواج دارد .

صنایع دستی شهرستان بن

خاتم و بافته‌های داری

تزئین سطوح چوبی مانند قاب عکس و تابلو، جعبه دستمال کاغذی و قلمدان و ...

با استفاده از مواد اولیه گوناگون نظیر فلز، چوب‌های رنگی و استخوان را خاتم‌کاری می‌نامند .

بافته‌های داری و زیراندازها یکی از گروه‌های صنایع دستی را تشکیل می‌دهند

که قدمت بسیار طولانی در این شهرستان داشته و نقش بسیار مهمی در این منطقه ایفا می‌کند .

صنایع دستی شهرستان لردگان

شهرستان لردگان یکی از کانون‌های صنایع دستی استان محسوب می‌شود

که در آن انواع بافته‌های داری و عشایری نظیر گلیم، جاجیم، خورجین و

البسه محلی جزء موارد عمده تولید صنایع دستی این شهرستان است .

این شهرستان حوزه تولید مصنوعات صنایع دستی عشایری است .

صنایع دستی شهرستان اردل

توربه یا توبره

محصول دیگری است که عشایر بختیاری تولید می‌کنند توبره و

یا به گویش بختیاری توربه حالتی کیسه مانند دارد و شبیه کوله پشتی است

که برای نگهداری و حمل مواد غذایی به کار می‌رود .

تی‌یر یا نمکدان

بافته‌ای است در ابعاد ۴۰*۶۰ سانتی‌متر که برای نگهداری نمک در

میان عشایر بختیاری تولید و مورد استفاده قرار می‌گیرد .

وریس

وریس نوعی نوار است که به روش کارت بافی تولید می‌شود که در

زندگی عشایر بختیاری کاربردهای زیادی دارد و اغلب به عنوان طناب مورد استفاده قرار می‌گیرد .

شیردنگ

شیردنگ نیز همانند وریس نوعی نوار است که به روش کارت بافی تولید می‌شود

که در زندگی عشایر بختیاری اغلب به عنوان یک نوار تزئینی درون سیاه چادرها،

خانه‌ها و مراسم عروسی مورد استفاده قرار می‌گیرد .

[caption id="attachment_50985" align="aligncenter" width="1024"] صنایع دستی چهار محال و بختیاری[/caption]

البسه سنتی

تولید لباس‌های سنتی در شهرستان براساس الگوی لباس زنان بختیاری

از گذشته رواج داشته است و امروزه تولید و مصرف آن در این شهرستان

هنوز ادامه داردو جزو لاینفک فرهنگ این منطقه است .

صنایع دستی شهرستان کیار

در منطقه کیار علاوه بر صنایع دستی رایج استان مانند گلیم، بافته‌های داری،

جاجیم و ... سرمه‌دوزی و ملیله‌دوزی از جمله رشته‌هایی است

که از طریق استاد شاگردی وارد منطقه شده و نقش اقتصادی قابل توجهی را داراست .

همچنین رندی‌بافی یکی از بافته‌های منحصر بفرد استان است که با کیفیت‌ترین آن در این منطقه تولید می‌شود .

صنایع دستی شهرستان بروجن

بافته‌های داری

بافته‌های داری و زیراندازهایکی از گروه‌های صنایع دستی را تشکیل می‌دهند

که قدمت بسیار طولانی در استان داشته و نقش بسیار مهمی در خودکفایی مردم منطقه ایفا می‌کند .

گلیم

یکی از انواع صنایع دستی زیرانداز و پوششی است که از پشم گوسفند بافته می‌شود

گلیم به شکل سنتی‌، معمولا برای پوشش زمین استفاده می‌شود،

ولی امروزه به عنوان یک پوشش مدرن برای خانه‌های شهری نیز خریداری

می‌شود .

پاپوش سنتی (گیوه )

گیوه‌بافی و گیوه‌دوزی با استفاده از نخ‌های پنبه‌ای و قطعات چرم،

از اصلی‌ترین پای پوش‌های سنتی مردم استان از گذشته‌های دور محسوب می‌شده

که در حال حاضر از جمله هنرهای در حال منسوخ استان است .

جاجیم

یکی از دست بافته‌هایی که در میان بختیاری‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد

جاجیم است که به شکل نوارهابی باریک به عرض ۱۸ تا ۳۵ سانتی‌متر

و طول ۲۰ تا ۲۵ متر از پشم بافته می‌شود .

پس از بافت، آن را به قطعاتی با طول مناسب تقسیم می‌کنند

و از پهلو به یکدیگر می‌دوزند که از آن به عنوان روانداز ایتفاده می‌شود .

نمدمالی

نمدمالی از ابتدایی‌ترین شیوه‌های تولید زیرانداز، پای‌پوش و لباس بوده که بشر به آن دست یافته است .

ماده اولیه نمد از پشم است که در اثر رطوبت و فشار در هم تنیده شده است .

کلاه نمدی، زیرانداز، جلیقه، شنل، زیر منقلی، کیف، کفش و پوشش اسب از جمله کاربردهایی است که یکی از اقلام صادراتی محسوب می‌شود .

.

صنایع دستی شهرستان کوهرنگ

چوقا

چوقا که گاهی چوخا تلفظ می‌شود نوعی پوشش و لباس رسمی مردان بختیاری‌ها است

که زنان بختیاری آن را ازپشم سفید و سورمه‌ای طبیعی می‌بافند .

بهتیرین نوع آن به نام چوقای کیارسی بف معروف است و

دارای بافت بسیار ظریف بوده و تاران‌ها از جنس پنبه است .

شیردنگ

شیردنگ نیز همانند وریس نوعی نوار است که به روس کارت بافی تولید می‌شود

که در زندگی عشایر بختیاری اغلب به عنوان یکی نوار تزئینی درون سیلاه‌چادها

و خانه‌ها و مراسم عروسی مورد استفاده قرار می‌گیرد .

هورژین

خورجین یا به گویش بختیاری هورژین از صنایع دستی مهم عشایر بختیاری است

که به دست زنان این قوم بر روی دارهای افقی بافته می‌شود .

خورجین پوششی تزئینی است که وسایل زندگی عشایر در ان قرار می‌گیرد .

هورژ خورج

هورژ بافته‌ای است که از ان برای نگهداری وسایل زنان بختیاری استفاده می‌شود .

هورژ یک کیسه دو طرفه که به دو دو روش گلیم ساده بافت و استفاده از تکنیک بافته‌های  پرزدار تولید می‌شود .

اندازه هورژ کوچکتر از هورژین است و از بافته‌های است که منحصرا در میان عشایر بختیاری مصرف دارد .

مهده

مهده در میان عشایر بختیاری جرو وسایل زنان محسوب می‌شود که وسایل خود را در ان جای می‌دهند .

پس از اتمام بافت از یک ضلع تازده می‌شودو با موی بز آن را می‌دوزند مهمده نیز مانند هورژ قفل و کلید دارد .

خورج

این وسیله که مانند هورژ از یک کیسه دو طرفه به اندازه تقریبی هر طرف 25 *20 سانتی‌متر ساخته می‌شود و از بافته‌های است که مردان بختیاری از ان به عنوان وسیله‌ای برای نگه‌داری پول و اشیاء خود استفاده می‌کنند .

هور

هور کیسه‌ای است دو طرفه که به طور عمده برای حمل گندم و آرد و گاهی برای غلات دیگر و حبوبات به کار می‌رود هور از خورجین کمی کوچکتر است و اطراف جیب‌های آن کاملا دوخته می‌شود.

انواع بافته های عشایر بختیاری

در چهارمحال و بختیاری، صنایع دستی متنوعی وجود دارد  که عشایر از مواد اولیه تهیه شده

از طریق دامهایشان به مصرف ریسندگی و بافندگی می رسانند.

این دسته از هموطنان بر مبنای مختصات زندگی اجتماعی شان که خود تولیدی

و خود مصرفی را ایجاب می کند، محصولات متنوع و متعددی تولید می کنند

که برخی از آنها عبارتند از لی، هورژین (خورجین)، قالی، خرسک،

سیاه چادر، چوقا، موج، وریس، نمکدان (کیسه ای جهت نگهداری نمک)، سفره آردی.
صنایع دستی استان چهارمحال و بختیاری

 قالیبافی

فرش بختیاری با نقش کاملا ویژه و متفاوت خود در میان فرشهای ایرانی مشخص است.

قالیهای بختیاری به طور عمده دارای گره ترکی و معمولاً دو پوده است.

در این نوع بافت، نخ خامه از روی دو تار مجاور به عقب رفته و

بعد از دور زدن  تارها از زیر قسمت کمانی روی تارها بیرون آمده به سمت بالا کشیده می شود

و سر آن را قیچی می کنند و بعدازهر ردیف بافت، دو پود روی قسمتهای بافته شده قرار می دهند

و با کلکیت (دفتین) آن را می کوبند.

معروفترین نوع قالیهای بختیاری، قالیهایی موسوم به "بی بی بف" است.

که هم از نظر ابعاد و هم از نظر نقش و مواد اولیه مصرفی با سایر فرشهای ایرانی

تفاوت کلی دارد این قالیها را منحصرا بی بی ها که از امکانات مادی بالایی برخوردار بودند می بافتند.

در حال حاضر بافتنی بی بی بفها در چالشتر در منطقه شهر کرد  پیگیری می شود.

اما توسط اجتماعات روستایی و آن هم در چهار چوب صنایع دستی و به نام قالی خشتی.

نقش های مورد استفاده در قالی بی بی بف که به خشتی  نیز معروف هستند،

نقش های گیاهی و شکارگاهی می باشند که به آن جانوری نیز می گویند.

در طرح خشتی از انواع  پرنده، سرو کاج و حیوانات و گیاهان استفاده می شود.

از مناطق مهم بافت قالی درمنطقه بختیاری می توان از شهرکرد،

چالشتر، بخش شوراب و روستاهای فارسان، باباحیدر و چلگرد و اردل نام برد.

اکثر قالیهایی که به نام قالی بختیاری شهرت دارد، در منطقه چهارمحال بافته می شود.

قالیهای چالشتر از معروفیت جهانی برخوردار است و اصالت نقشه و ثبات رنگ و دقت در بافت از مشخصات آن است.

قالی یلمه

این قالیها توسط عشایر یلمه بافته می شود دارای رنگ ثابتی است

و معمولاً از نه رنگ در بافت آنها استفاده  می شود که عبارت است از:

آبی، لاکی، سبز، سرمه ای، سفید، بنفش و سیاه. و دارای تار و پود پشم هستند.

[caption id="attachment_50980" align="aligncenter" width="512"] صنایع دستی چهار محال و بختیاری[/caption]

 گل پتو

این فرش که با استفاده از گلهای پهن بافته می شود به گل فرنگی هم معروف است.

در فرادنبه از بخش های شهرستان بروجن بافت این فرش توسط زنان انجام می شود

و نقشه آن معمولا ذهنی است.  بیشتر در چالشتر بافته می شود.

 گل مینا

نقشه این فرش توسط شخصی به همین نام که اهل تبریز  بوده است طراحی شده است.

بافنده در انتخاب رنگ آن آزاد است و معمولا از رنگهای گیاهی و با پود پشم هم بافته می شود.

و در متن فرش رنگ مینایی و گلهای ریز  به کار می رود. نقشه گل مینا، لچک ترنج و هندسی است

که گاهی به شکل گرد یا بیضی هم بافته می شود و در فرش رنگ مینائی و گلهای ریز به کارمی رود.

از مشخصه ای طرح این فرش این است که یک قسم از آن در کلیه  نقشه تکرار می شود.

تی یر یا نمکدان

بافته ای است مرکب از سه روش ساده، رندی، گندی(بافت گره ای) در

ابعاد ?? × ?? سانتیمتر که در آن نمک می ریزند. تارو پود مابین رجهای رندی بافت

و گندی بافت از جنس پنبه و بافت قسمت رندی و گندی پشمی است . روی  نمکدان رندی بافت

و قسمت پایینی آن، سه تا پنج سانتیمتر به سبب سایش کمتر ته نمکدان، گندی بافت است.

پشت نمکدان ساده بافت است. دوطرف نمکدان با موی بز بافته می شود

وروی شانه ها، تارهای اضافی دسته دسته به هم پیچیده یا گیس بافی شده یا به صورت  منگوله تزیینی در می آید.

 جل (روزینی)

پوششی است که روی حیوان می اندازند و بار روی این  پوشش قرار می گیرد.

جل بافته ای چهار گوش و معمولا دو قسمتی است و با تسمه سینه بند،

تنگ شکم بند، و یک زیر دم مجهز به یک تکه نمد به نام رفیده به پشت حیوان بسته می شود.

به هنگام تزیین حیوانی که مختص عروس یا بی بی (زن خان)  است،

"رفیده" را با پارچه ساده ای می پوشانند و روی  آنرا با مهره های رنگی و دکمه تزیین می کنند.

نقش های جل با توجه به نوع استفاده آن، بافتهای متفاوتی دارد.

گاهی زمینه ساده و نقش ها قالی بافت  است، گاه زمینه ساده و نقش ها رندی بافت،

و گاهی زمینه ساده و نقش ها رندی بافت و قالی بافت است .

زمانی تماماً قالی بافت است و زمانی کاملا ساده بافت و بدون نقش است.

تار جل از نخ پنبه یا پشم و قسمتهای رندی بافت و قالی از جنس پشم است.

روزینی بافته قالی بافتی است که روی زین قرار می گیرد و عشایری که

وضع مالی خوبی دارند از آن استفاده می کنند.

دور تا دور روزینی منگوله های رنگی بزرگ و  کوچک آویزان می کنند.

سرفه آردی یا سفره آردی

نان، غذای اصلی عشایر بختیاری را تشکیل می دهد و آرد که ماده اولیه پخت نان است

بسیار مقدس است و به طور گندم که قوت اصلی عشایر بختیاری است بسیار مقدس

و از منزلت بالایی برخوردار است. پس نان باید جایگاه خاصی  برای خود داشته باشد.

به همین دلیل سفره مخصوصی برای آن بافته می شود

که در گویش بختیاری به «سرفه آردی» معروف ست. سفره آردی دارای بافت گلیمی

یک رو یا رندی بافت است که گاهی وسط آن ساده بافت با حاشیه ای نقشدار است .

تار آن پنبه ای و پود آن از پشم است و  به شکل مربع و گاهی مستطیل است.

متن سفره  آردی ساده، یک قسمتی نقشدار، دو قسمتی نقشدار و چهار قسمتی نقشدار دیده شده است.

[caption id="attachment_50982" align="aligncenter" width="512"] صنایع دستی چهار محال و بختیاری[/caption]

 پیش سینه

بختیاریها پیش سینه را برای تزیین و افزودن زیبایی حیوان می بافند

و مانند گردنبندی به دور گردن مادیان حلقه می کنند. احتمالا در تزیین حیوانی که عروس

یا  بی بی بر آن سوار می شود نیز به کار می رود. این بافته تماما روش "رندی" بافته شده

و جنس تار آن از  پنبه و جنس پود آن از پشم است. بافت وسط پیش سینه

با عرض حدود ?? سانتیمتر در طرفین متوقف می شود، ولی

در وسط به شکل مثلثی ادامه می یابد و به راس آن ختم می شود.

وریس

وریس نوعی نوار منسوج و تسمه مانند است که در زندگی عشایر بختیاری

کاربردهای زیادی دارد و اغلب به عنوان طناب (در عرضهای متفاوت برای مصارف مختلف)

مورد استفاده قرار می گیرد. بختیاریها برای بافت این نوع محصول از شیوه خاصی بهره می گیرند.

بهون یا سیاه چادر

بافت سیاه چادر به عنوان محصولی خود مصرفی در بین تمام عشایر ایران مرسوم است

و طبعاً بختیاریها نیز از این قاعده مستثنی نیستند.

عشایر بختیاری از سیاه چادر با عنوان "بهون" یاد می کنند و هر بهون به تناسب

کوچکی یا بزرگی اندازه اش مرکب از چند " لت " (قطعه) است که طول هر کدام 

از لت ها شش تا ده متر است که برای بافت آن به همکاری دو نفر بافنده به مدت ده تا پانزده روز مورد نیاز است.

لت های چادر به شکلی خاص از پهنا کنار هم گذاشته شده با موی بز به هم دوخته می شود،

در نتیجه روزهای آفتابی شعاعهایی از خورشید از محل درزها به داخل می تابد

و در روزهای بارانی نیز قطراتی از باران از محل درزها به داخل نفوذ می کند،

در حالیکه سایر قسمتهای  چادر به دلیل خاصیت ویژه مو در برابر رطوبت متورم می شود،

در نتیجه آب به داخل چادر نفوذ نمی کند. سیاه چادر در مقابل باد مقاوم است

و در زمستان داخل آن گرم و تابستان خنک است. دستگاه بافت بهون همان دستگاه معمول عشایری است.

[caption id="attachment_50983" align="aligncenter" width="512"] صنایع دستی چهار محال و بختیاری[/caption]

جاجیم و آورآرتهده

یکی دیگر از دست بافتهایی که در زندگی بختیاریها مورد استفاده قرار می گیرد

"جاجیم" است که به شکل  نوارهایی باریک تماماً از پشم بافته می شود. پس از بافت، 

آن را به قطعاتی با طول مناسب تقسیم می کنند و از پهلو به یکدیگر می دوزند،

در نتیجه سطح یکپارچه ای حاصل می شود که به مصرف روانداز (تهیه لحاف) می رسد.

چله کشی جاجیم معمولا روی زمین صورت می گیرد. ضمن  بافت آن تارها از روی کار دیده می شود،

در حالیکه  پود در زیر آنها مخفی است و برخلاف سایر منسوجات که در آنها نقش با پود شکل می گیرد،

در جاجیم نقش ها به واسطه تارها ایجاد می شود.  افزون بر این، بختیاریها با استفاده از شیوه بافت جاجیم

نوارهای تسمه مانندی نیز تولید می کنند که به آورآرتهده شهرت دارد و برای حمل گهواره بچه برپشت  مادر هنگام کوچ به کار می رود.

 وجم

موج نوعی رختخواب پیچ و شبیه جاجیم است که مانند سایر بافته های بختیاری جنبه خودمصرفی دارد.

با این  وجود بافت آن چندان رایج نیست و فقط عده بسیار کمی از عشایر آن را تولید می کنند

و اغلب در شرایطی که  به موج احتیاج داشته باشند آن را از موج بافان دزفولی یا شوشتری می خرند.

طول دستگاه موج بافی پنج  تا هفت متر در نوسان است ( طول تارها حدود ? متر و

عرض موج بین ?? تا ??? سانتیمتر ) یعنی بین سردار و  زیردار آن حدود پنج تا هفت متر فاصله است .

بعد از اتمام بافت موج (با توجه به اندازه آن) آن را دو یا سه قسمت کرده از پهنا به هم می دوزند.

تارو پود موج  تماماً از پشم است از موج برای بستن رختخوابها و همچنین روانداز استفاده می شود.

چوقا

چوقا که گاهی چوخا نیز تلفظ می شود، نوعی عبای دهقانی است که زنان از پشم سفید طبیعی می بافند

و  دارای خطوط عمودی آبی تیره یا مشکی است که مردان بختیاری آن را روی لباسهای خود می پوشند.

ماده اولیه چوقا پشم است که زنان بختیاری آن را به گونه ای بسیار نازک و ظریف می ریسند

و روی دستگاههای ساده بافت، نواری (بسته به  اندازه مورد نظر) می بافند.

این نوار از دو قسمت مساوی و متفاوت تشکیل می شود. بلندی چوقا  تقریباً تا سر زانو می رسد و جلوی آن کاملا باز است.

چوقا فاقد آستین است. بهترین نوع چوقا که توسط زنان  کیارسی بافته می شود به "کیارسی بف" معروف است

و دارای بافت بسیار ظریف بوده و تار آنها از جنس پنبه  است. و از بازار خریداری می کنند.

دار چوقا به صورت افقی و تک نفره است. برای اینکه نخ پشمی مورد استفاده در بافت چوقا ظریف و یکنواخت ریسیده شود،

آن را به هنگام پره گرداندن (نخ ریسی) از سوراخی که روی  ناخن بلند انگشت شست تعبیه شده است می گذرانند.

سایر نوشته ها:

تریکو بافی چیست و چه کاربردهایی دارد
تاریخچه ای خواندنی از صنایع دستی مدرن
صنایع دستی مشهد
رزین چیست و به چند دسته تقسیم میشود؟

از سایر آثار هنری در چکه ها دیدن نمایید.

صنایع دستی مشهد

برای هر فردی سفر رفتن دارای لذت های خاص خود است که در طی سفر با آداب و رسوم آن شهر و شهرهای مسیر آشنا شده و می توان صنایع دستی آنها را هم خریداری کرد. یکی از شهرهای مهم در ایران که مقصد سفر بسیاری از ایرانیان است، شهر مشهد  است که ما در این مطلب ازصنایع دستی مشهد برای شما  مطالبی را گردآوری و منتشر کرده ایم. در ادامه برای شما بهترین صنایع دستی هنرمندان مشهد مقدس که عبارتند از : پوستین دوزی، گلیم بافی، نمد بافی، فرش، فیروزه تراشی، هرکاره تراشی، آینه کاری و سماور سازی را توضیح میدهم.

مهمترین صنایع دستی شهر مشهد

مشهد مقدس علاوه بر اینکه پایتخت معنوی کشور است و اماکن تاریخی و سیاحتی بسیاری دارد،

یکی از قطب های صنایع دستی کشور محسوب می شود. مشهد نیز مثل سایر شهرهای ایران بزرگ

دارای صنایع دستی مختص خود می باشد. صنایع دستی، هنری است که از گذشته در ساخت اشیاء زینتی

و مصرفی بکار گرفته می شود. با گشت و گذار در بازارهای مشهد، صنایع دستی مختلفی را میبینیم

که هر کدام زیبایی و جلوه ی خاصی دارند و نظر زائران حرم رضوی را به خود جلب می کنند

. این دست سازهای زیبا و فوق العاده را بعنوان یک یادگاری بی نظیر از هنرمندان مشهدی می توانیم برای اقوام و آشنایان خود سوغات ببریم.

پوستین دوزی

پوستین، دست سازهایی است از جنس پوست گوسفند، که استاد کاران ماهری را در شهرهای ییلاقی شاندیز و قوچان به خلق این هنر واداشته است.

مراحل ساخت به این صورت است که پوستین دوزها پوست تازه گوسفند را پس از دباغی کردن

و رنگ آمیزی (به شکل چرمی زرد رنگ ) و نرم آماده می کنند. سپس الگوها را مانند

خیاط ها برش می دهند و با سوزن می دوزند. برای تزئین آن از هنر رنگ آمیزی و سوزن دوزی استفاده می کنند.

این هنر را می توانیم در بازارچه های طرقبه و شاندیز در اشکال مختلف مثل پالتو، جلیقه،

کلاه، شال گردن، پاپوش، دستکش، انواع سجاده، پادری و … ببینیم. با خرید این پوستین ها ضمن آنکه

اثری ارزشمندی از هنرمندان خراسان را به یادگار برده ایم، میتوانیم سخت ترین زمستان ها را به گرمی بگذرانیم.

سنگ تراشی و هرکاره تراشی

از اصیل ترین صنایع دستی مشهد که قدمتی بیش از ۱۴ قرن دارد میتوان به سنگ تراشی،

هرکاره تراشی و قلم زنی اشاره کرد. استادان این حرفه با استفاده از ابزارآلات، اشیای کاربردی

و زینتی می سازند و استادان قلم زن بر روی آنها طرح و نقش می اندازند.

آنچه اکنون طرفداران بسیاری دارد دیگ ها و ظروف سنگی هستند که بین مردم مشهد به

«هرکاره» معروف است و از گذشته تا امروز سوغات مخصوص مشهد بشمار می آید.

علاوه بر محبوبیتی که در بین زائران ایرانی دارد، اعراب حاشیه خلیج فارس جزو مشتریان اصلی این دیگ های سنگی هستند.

این دیگ های سنگی، از سنگ «سرپانتین» ساخته می شوند. سرپانتین در واقع به معنای (ماری شکل) می باشد

و روی سطح خارجی آن لکه هایی به شکل پوست مار است. این سنگ جنسی نرم و ضربه پذیر دارد،

همچنین در برابر آتش مقاوم است. به دلیل طبخ ملایم، غذا را لذیذتر می کند.

هنوز هم ماده اولیه دیزی های سنگی سرپانتین است، که اوایل از کوه های کوهسنگی استخراج می شد.

امروزه معادن آن در اطراف مشهد قرار دارد و کارگاه های تولیدی در بخش مرکزی و نقاط ییلاقی اطراف مشهد واقع شده اند.

دیزی های سنگی معمولا دو نوع ساخته می شوند:

استوانه ای شکل که یک نفره یا نهایتا دونفره است.
قابلمه سنگی یا هرکاره که میتوان برای تعداد زیادی استفاده کرد.

من اگر جای شما بودم حتما سری به بازارچه های اطراف کوهسنگی میزدم و این آثار زیبا را از نزدیک مشاهده میکردم.

فرش مشهد

اکثر موزه های سراسر دنیا با  قالی های مشهد  بخصوص آثار دوران صفویه آراسته شده اند.

این شهرت به برکت حضور بارگاه امام هشتم است. در گذشته بسیاری از هنرمندان قالیباف

برای زیارت امام رضا (ع) به مشهد مهاجرت می کردند و آثار بی نظیری را خلق کردند.

مشهد مقدس مهمترین مرکز قالی بافی استان خراسان است. بعد از آن میتوان به کاشمر،

سبزوار و نیشابور اشاره کرد. شناسه ی قالی های مشهد رنگ لاکی، نقش و نگار ترنج و حاشیه لاجوردی است.

پیشنهاد من برای دیدن این آثار مفخر ، بازدید از موزه فرش آستان قدس رضوی است

و چنانچه قصد خرید این یادگاری گرانبها و ماندگار را دارید حتما سری به بازار فرش مشهد بزنید.

[cap صنایع دستی مشهد[/caption]

گلیم بافی

بسیاری از زنان هنرمند روستایی و عشایر استان خراسان در کنار کارهای روزمره ی خود گلیم می بافند.

گلیم بافی هنری است که از گذشته، در نتیجه کار سخت در پای دار بافندگی بوجود آمد.

گلیم ها ، از نخ پشمی ، پنبه ای یا کنفی بوسیله ی دار بافته می شوند و هیچ پرزی ندارد.

بسیاری از طرح های آن الهام گرفته از طبیعت هستند و در نقش های متنوع حیوانی و

طرح های هنری بافته می شوند. دو نوع اصلی آن سوماک و سوزنی است.

مشهد ، قوچان و شیروان مراکز بافت گلیم در استان خراسان می باشند. این آثار را می توانیم

در فروشگاه های صنایع دستی مشهد ببینیم. به نظر من وجود این گلیم ها در هر خانه ای خالی از لطف نیست.

نمد بافی

نمد از پشم گوسفند تهیه می شود. درست کردن نمد به این شکل است که پشم را بعد از تمیز کردن

و رنگرزی، حلاجی می کنند و به کمک دست و پا روی زمین می غلطانند به این مرحله نمد مالی گفته میشود

که بسیار سخت و طاقت فرساست و در حین کار کف و صابون هم اضافه می کنند، در نهایت پشم بصورت نمد در می آید.

گردشگرانی که به تفریحگاه های اطراف مشهد می روند از جمله طرقبه و شاندیز می توانند

نمدها را به شکل کلاه، لباس و زیرانداز در فروشگاه های عرضه سوغات و صنایع دستی ببینند.

ارغوان بافی

ارغوان درختچه ای خودرو است که در دره های مایان طرقبه رشد می کند.

برداشت ترکه های آن از اواسط بهار تا اواخر پاییز ادامه دارد. هنرمندان بافنده

این ترکه ها را بصورت تار و پود در هم می بافند و هنری به نام ارغوان بافی خلق می کنند.

ارغوان بافی به این گونه است که پس از جمع آوری، ابتدا ترکه ها در محیطی خیس

و مرطوب گذاشته شده و سپس به شکل سبد و کالاهای تزئینی بافته می شوند.

طرقبه در زمینه بافت سبد شهرت دارد. این سبدها کاربردهای زیادی دارند

مانند سبد میوه، گل، خرید و سبد های آبکش میوه، برنج و … . برای تهیه این سبدهای

ارغوانی رنگ می توانید به بازار صنایع دستی طرقبه و شاندیز بروید.

سماور سازی

سماور واژه ای روسی به معنای خودجوش است. برای اولین بار توسط شاهرخ نوه ی نادر شاه افشار وارد ایران شد

و تا مدت ها کالایی وارداتی بود. بعدها این هنر در میان عشایر و روستاییان رونق گرفت.

سازندگان علاوه بر سماور، وسایل مرتبط مانند لگنچه، پارچ و جام می سازند.

مشهد یکی از تولید کنندگان سماور است و با عبور از بازارهای قدیمی مشهد سماورهایی با طرح و نقش و جنس های متفاوت می بینیم.

[c صنایع دستی مشهد[/caption]

آینه کاری

یکی از هنرهای دستی که هر زائری آن را در حرم مطهر رضوی دیده و متحیر گشته،

آینه کاری دیوارهاست که درخشندگی خاصی به فضا می دهد. هنرمندان اشکال منظم آینه را

در طرح های متنوع با اندازه های کوچک و بزرگ به منظور آراستن سطحی ایجاد می کنند

. در نتیجه فضایی درخشان پدید می آید. رایج ترین طرح ها در این هنر شمسه، گره، ترنج، نیم گره، اسلیمی، قطارسازی و تمونی است.

صنایع دستی مشهد[/caption]

فیروزه تراشی

قدیمی ترین سنگ شناخته شده در دنیا فیروزه است. این سنگ قرن هاست که آدمیان را شیفته خود کرده،

نیشابور مشهور به شهر فیروزه است و فیروزه تراشی هنری قدیمی است در استان خراسان که مشهد مقدس

در این زمینه شهرتی خاص دارد. تراش فیروزه ایران همانند فیروزه اش در دنیا مرغوب است

. فیروزه به شکل پیکانی و مسطح تراش می خورد که طرفداران زیادی دارد.

بازار رضا یکی از پیشنهاد های عالی برای تهیه سنگ فیروزه است،

چرا که هم سنگ را می توانید پیدا کنید و هم کارگاه های سنگ تراشی داخل بازار را.

هنر دیگر مربوط به فیروزه، فیروزه کوبی است که امروزه در اصفهان انجام میشود

اما حدود ۷۰ سال قبل هنرمندانی بودند که این کار را در مشهد انجام میدادند

و بر روی زیوآلات همچون دستبند، گردنبند، گوشواره و… فیروزه کوبی می کردند.

صنایع دستی مشهد

سایر نوشته ها:

رزین چیست و به چند دسته تقسیم میشود؟
صنایع دستی مازندران وشیرینی های سنتی و خوشمزه اش
عروسک روسی از تاریخچه تا مراحل ساخت
صنایع دستی لرستان
از سایر آثار هنری در چکه ها دیدن نمایید.